Οι διαθεσιμότητες είναι ένα
σύνθετο πρόβλημα το οποίο έχει επιφέρει αρκετά δεινά στο χώρο της εκπαίδευσης.
2500 χιλιάδες εκπαιδευτικοί χωρίς δουλειά και 20000 χιλιάδες μαθητές χωρίς
σχολεία και όλα αυτά χωρίς αξιολόγηση , χωρίς πειθαρχικό παράπτωμα, χωρίς
αιτιολόγηση, χωρίς στόχο και χωρίς σκοπό.
Οι πρώτες απολύσεις δημοσίων
υπαλλήλων είναι προ των πυλών και καλούμαστε να δείξουμε την αντίδρασή μας και
ανατρέψουμε αυτές τις αποφάσεις.
Οι επιπτώσεις των διαθεσιμοτήτων
όμως είναι και σε άλλα επίπεδα. Η διάλυση της τεχνικής εκπαίδευσης, το κλείσιμο σχολείων, η αντικατάσταση μονίμων από ωρομισθίους και
εκπαιδευτές ενηλίκων με σύμβαση έργου.
Σε κάθε περίπτωση όμως και πάνω
από όλα πρέπει να υπερασπιστούμε το Δημόσιο Σχολείο και τους συναδέλφους που
βρίσκονται ένα βήμα πριν την απόλυση.
Κάτω από τις παραπάνω συνθήκες ο
αγώνας είναι επιβεβλημένος.
Πρέπει να γίνει μαζικός,
δυναμικός και διαρκείας. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν θα πρέπει να αντιδράσουμε
αλλά ποια είναι η καλύτερη απάντηση, ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος δράσης.
Ποια μορφή αγώνα πρέπει να
επιλέξουμε;
Είναι η απεργία; Είναι κάποιες
εναλλακτικές μορφές πάλης; Είναι όλα μαζί ή κάτι άλλο; Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι εύκολη. Δεν
είναι προφανής.
Σε άλλες εποχές, σε άλλες
συνθήκες η απάντηση ήταν δεδομένη και για αρκετούς συναδέλφους είναι και σήμερα
.
Σε κάθε περίπτωση η αντίδραση θα
πρέπει να έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:
Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να
είναι μαζική ή να μπορεί να
μαζικοποιηθεί προοδευτικά.
Πρέπει να είναι διαρκείας, να αντέξει στο χρόνο γιατί
είναι σίγουρο πως δεν έχουμε απέναντι μια κυβέρνηση που θα τα πάρει όλα πίσω
από μια ή δύο εβδομάδες απεργίας
(νοσοκομειακοί, διοικητικοί).
Πρέπει να είναι συνεχής, χωρίς διαλλείματα, χωρίς κενά,
χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Πρέπει να απευθύνεται στην κοινωνία ώστε να επηρεάζει μεγάλο τμήμα πολιτών
και όχι απαραίτητα οργανώσεων ή φορέων που έχουν τα ίδια προβλήματα απήχησης με
την ΟΛΜΕ.
Πρέπει να είναι συγκεκριμένη με αιτήματα απλά και
κατανοητά που να μπορούν να υποστηριχθούν από μεγάλο μέρος πολιτών.
Πρέπει να έχει στόχο και στρατηγική επίτευξης του
στόχου αυτού.
Η απεργία πράγματι είναι μια
δυναμική μορφή αντίδρασης, το έσχατο όπλο των εργαζομένων, η αποδοτικότητά του
όμως στις έκτακτες συνθήκες που ζούμε αμφισβητείται έντονα από τα γεγονότα.
Η πρώτη προσπάθεια έντονης
αντίδρασης έγινε το Σεπτέμβριο με την απεργία η οποία δυστυχώς κράτησε μόνο 7
ημέρες. Το γιατί δεν είναι της ώρας να το συζητήσουμε, ούτε είναι η ώρα για
αλληλοκατηγορίες μεταξύ των παρατάξεων.
Σαν ομάδα είχαμε προειδοποιήσει
για τους κινδύνους που υπήρχαν και είχαμε εκφράσει την εκτίμηση ότι οι συνθήκες
δεν ήταν οι κατάλληλες. Επικράτησε σε συντριπτικά ποσοστά η αντίθετη άποψη. Οι
εκτιμήσεις των συναδέλφων όμως δεν επαληθεύτηκαν. Δυστυχώς η αντίδραση δεν
γενικεύθηκε, οι άλλοι κλάδοι εργαζομένων δεν συμπορεύτηκαν, η κοινωνία δεν μας
στήριξε και ο κλάδος μας δεν άντεξε το βάρος της μαζικής συνέχισης της
απεργίας, τα ποσοστά (πανελλαδικά) έφθιναν και η αντίδραση κατέρρευσε.
Η απεργία αντί να δράσει ως πυροκροτητής έδρασε μάλλον ως πυροσβεστήρας.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι
συνάδελφοι εξαντλήθηκαν οικονομικά, κάμφθηκε το αγωνιστικό τους φρόνιμα,
απαξιώθηκαν περαιτέρω οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και απομαζικοποιήθηκε το
κίνημα. Από εκεί και μετά δεν υπήρξε καμία αντίδραση για 4 ολόκληρους μήνες
μέχρι την 24ωρη απεργία αρχές Φεβρουαρίου (με χαμηλά ποσοστά) και τώρα την
εξαγγελθείσα απεργία λίγο πριν τις απολύσεις, ενώ οι γενικές συνελεύσεις
επανήλθαν σε χαμηλά ποσοστά
συμμετοχής.
Μια επανάληψη της απεργίας του
Σεπτεμβρίου θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα.
Η απεργία του Σεπτεμβρίου δεν
πέτυχε όχι γιατί δεν την στήριξαν οι συνάδελφοι. Τα συντριπτικά ποσοστά των
πρώτων ημερών μαρτυρούν την καθολική αντίδραση. Η απεργία δεν συνεχίστηκε γιατί
οι συνάδελφοι δεν μπορούν να αντέξουν το οικονομικό βάρος και όχι γιατί διαφωνούν με την ουσία της
κινητοποίησης.
Η απαξίωση των συνδικαλιστικών
ηγεσιών και της ΟΛΜΕ (και δικαίως), δεν βοηθά στην επανασυσπείρωση, ούτε
κινητοποιεί τους συναδέλφους. Δυστυχώς το συνδικαλιστικό κίνημα τείνει να γίνει
μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Ένας αγώνας για να πετύχει θα
πρέπει να έχει προσήλωση στο στόχο, πίστη στην επίτευξη και εμπιστοσύνη στα
μέσα.
Δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν
υπάρχει: Η προσήλωση έχει χαθεί, η πίστη
στην επίτευξη ποτέ πραγματικά δεν υπήρξε και η εμπιστοσύνη στα μέσα
αντικαταστάθηκε από επιφυλακτικότητα και απαξίωση.
Μια απεργία με χαμηλά ποσοστά η
οποία προοδευτικά φθίνει, θα έδινε την εικόνα της ανοχής και αδυναμίας των
συναδέλφων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική,
ενώ στην πραγματικότητα πρέπει να
αναδείξουμε την έντονη καθολική και μαζική αντίδραση.
Πώς όμως θα γίνει αυτό; Υπάρχουν πολλοί τρόποι και μέθοδοι
αντίδρασης.
Η αντισυμβατική συμπεριφορά του
κλάδου με ανοιχτά σχολεία , δράσεις καθημερινές μέσα και έξω από αυτά, συνεχείς
εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και ενημερώσεις, διαρκή παρουσία στα τοπικά ΜΜΕ ίσως
είναι η ενδεδειγμένη απάντηση. Ένα
πλέγμα δράσεων με γνώμονα την αποκέντρωση και πυλώνες τους συλλόγους οι οποίοι
μόνοι τους ή σε ομάδες, αυτόνομα, θα καθορίζουν τη δράση τους δρώντας
πολλαπλασιαστικά με ένα απλό κεντρικό συντονισμό γύρω από ένα ψηφισμένο
κεντρικό πλαίσιο. Μια τέτοια αντίδραση θα μπορούσε να υπάρξει αυτόνομη αλλά και
παράλληλα σε μια πολυήμερη απεργία.
Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει ο
κάθε συνάδελφος να συνειδητοποιήσει την τεράστια σημασία του ρόλου του, το
βάρος των πράξεών του και να αναλάβει μία ευθύνη: την ευθύνη να δράσει, ή
μάλλον να αντιδράσει.
Γι' αυτό το λόγο προτείνουμε να
στηθούν κάλπες στους συλλόγους. Ο λόγος πρέπει επιτέλους να δοθεί στους
συναδέλφους. Όχι μόνο αν προκρίνουν την απεργία ως μέσο αντίδρασης αλλά και τι
άλλο, εναλλακτικό η ενισχυτικό μέτρο προτείνουν και πάνω απ’ όλα, τι είναι οι
ίδιοι διατεθειμένοι να κάνουν.
Η συναπόφαση είναι η κινητήριος
δύναμη της δημοκρατίας. Ας αποφασίσουν λοιπόν οι συνάδελφοι όχι τι θα θέλαμε να
κάνουμε αλλά τι μπορούμε να σχεδιάσουμε μαζικά,
να στηρίξουμε δυναμικά και να ενισχύσουμε αποφασιστικά .
Δεν συμβιβαζόμαστε με την μάχη
οπισθοφυλακής.
Δεν είναι γραμμάτιο οι συνάδελφοι
που πρέπει να ξεχρεώσουμε.
Δεν τίθεται θέμα για την
κρισιμότητα της κατάστασης ούτε για την αναγκαιότητα της αντίδρασης.
Επιφυλασσόμαστε όμως ως προς το μέσο του αγώνα, τη διάρκεια, το στόχο και το
σκοπό.
Με βάση τα παραπάνω:
- Ψηφίζουμε την εισήγηση της ΟΛΜΕ παρά τις επί μέρους διαφωνίες μας αλλά δεν στηρίζουμε το πρόγραμμα δράσης .
- Προτείνουμε:
1.
Να στηθούν κάλπες στους συλλόγους ώστε να απαντήσουν οι
συνάδελφοι ναι ή όχι στην 5θήμερη απεργία και τι επιπλέον μορφές αγώνα επιθυμούν.
2.
Νέες Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μέχρι τις 14 Μαρτίου
3.
Γενική Συνέλευση των προέδρων στις 15 Μαρτίου
Αδέσμευτη
Ομάδα Καθηγητών
