Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Σκέψεις για τη ΓΣ της 31 Μαρτίου



    Η πρόσφατη εγκύκλιος του υπουργείου ορίζει τους διευθυντές ως υπεύθυνους για την συγκρότηση ομάδων εργασίας όταν ο σύλλογος διδασκόντων δεν έχει, ή δεν θέλει να αποφασίσει. 
      Η εγκύκλιος του υπουργού βάζει τους διευθυντές να κάνουν τη βρώμική δουλειά και να ορίσουν τη σύνθεση των ομάδων εργασίας. Η κίνηση του υπουργείου  προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες, να κάμψει τις αντιστάσεις και να  δρομολογήσει την διαδικασία αλλά επιπλέον μπορεί να έχει και διασπαστικά αποτελέσματα όσον αφορά την ενότητα του κλάδου. Οι συνάδελφοι διευθυντές βρίσκονται πλέον στη δυσάρεστη κατάσταση ή να τηρήσουν τον νόμο ή να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.   
    Παράλληλα οι συνάδελφοι στα σχολεία βρίσκονται σε μια φάση αναμονής και απογοήτευσης. Δυστυχώς όσο και να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε τη κατάσταση ο κλάδος σήμερα δεν εμφανίζει ούτε υψηλή συσπείρωση ούτε υψηλή αγωνιστικότητα. Το αντίθετο μάλιστα.  Πριν από μία εβδομάδα είχαμε τις πρώτες απολύσεις συναδέλφων και δυστυχώς αυτές έγιναν αμέσως μετά μια αποτυχημένη απεργιακή κινητοποίηση με ιδιαίτερα χαμηλή συμμετοχή. Δυστυχώς όμως και η συμμετοχή των συναδέλφων σε διαμαρτυρίες εκτός ωραρίου όπως και η χαμηλή συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ (πανελλαδικά) δείχνει ότι βρισκόμαστε σε μια φάση έντονης αποσυσπείρωσης και απαξίωσης του συνδικαλισμού.
   Σε αυτή τη φάση καλούμαστε να απαντήσουμε στην ενέργεια του υπουργείου να προωθήσει την διαδικασία της αξιολόγησης η οποία σε πολλά μέρη έχει κολλήσει και δεν προχωρά λόγω της απροθυμίας αλλά και της άρνησης των συναδέλφων να ενταχθούν σε ομάδες αξιολόγησης.
    Στο σημείο αυτό έχουμε δύο προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας, δύο κύρια μονοπάτια να ακολουθήσουμε με διάφορες ενδεχόμενες κατακτήσεις αλλά και κινδύνους για το καθένα από αυτά.
   Ο πρώτος δρόμος είναι της ρήξης και της σύγκρουσης. Δεν συγκροτούμε ομάδες εργασίας πιέζουμε τους διευθυντές να πράξουν το ίδιο και αρνούμαστε να μετέχουμε ακόμα και αν οριστούμε από τους διευθυντές. Είναι προσπάθεια μη εφαρμογής της διαδικασίας. Ενδεχόμενη επιτυχία θα σταματήσει την αξιολόγηση και θα αποτελέσει την πρώτη μαζική απάντηση του συνδικάτου. Υπάρχει όμως έντονος ο κίνδυνος ότι ο δρόμος αυτός θα πολώσει την κατάσταση, θα φέρει συγκρούσεις στα σχολεία, θα φέρει τους διευθυντές απέναντι στους συναδέλφους και τους συναδέλφους που θα συμμορφωθούν απέναντι σε αυτούς που θα τηρήσουν τις αποφάσεις του συνδικάτου. Γενικά σε συνθήκες χαμηλής συσπείρωσης καλό είναι πολωτικές καταστάσεις να αποφεύγονται γιατί οδηγούν σε αύξηση της συσπείρωσης αλλά και των δύο αντίθετων απόψεων και τελικά σε διχασμό του συνδικάτου. 

  Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός της ευελιξίας και της προσπάθειας κατάργησης στην πράξη της διαδικασίας . Οι διευθυντές ορίζουν όλο το σύλλογο διδασκόντων ως μέλη των ομάδων εργασίας και από αυτό το σημείο και μετά προσπαθούμε να μπλοκάρουμε την λειτουργία των ομάδων εργασίας. Με αυτό τον τρόπο καταργούμε στην πράξη την σύνδεση της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού αφού πλέον μέλη των ομάδων θα είμαστε όλοι, άρα δεν θα υπάρχει πριμοδότηση για κάποιους ούτε και κίνητρο να επιλεγούν έναντι άλλων. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να δουλέψουν τελικά κάποιες από τις ομάδες εργασίας και να παραχθεί κάποιο αποτέλεσμα. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η ενότητα του κλάδου και δεν εκτίθενται οι διευθυντές ούτε ομαδοποιούνται οι σύλλογοι. Επίσης δίνεται η δυνατότητα ενημέρωσης των συναδέλφων και λήψης αποφάσεων σε επίπεδο συλλόγου.  

    Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Δεν υπάρχει μαγική λύση και εξαρτάται από τις  προτεραιότητες που βάζει ο καθένας.
    Αν η προτεραιότητα είναι η ρήξη και η σύγκρουση με κάθε τίμημα τότε ο κατάλληλος δρόμος είναι ο πρώτος με κίνδυνο την χαμηλή συμμετοχή στις αποφάσεις του συνδικάτου, την διαίρεση και το διχασμό του κλάδου.
    Αν προτεραιότητα είναι η διατήρηση της ενότητας του κλάδου και της ηρεμίας μεταξύ των συναδέλφων τότε ο καταλληλότερος δρόμος είναι ο δεύτερος με κίνδυνο την λειτουργία έστω και υποτυπωδώς των ομάδων εργασίας.
 
  Η εφαρμογή της εγκυκλίου για τον ορισμό από τον διευθυντή των ομάδων εργασίας όπως και η υποχρεωτική συμμετοχή σε αυτές, έχει θεωρηθεί παράνομη από κάποιους νομικούς. Όμως οι απόψεις αυτές έχουν το χαρακτήρα γνωμοδότησης και όχι τελεσίδικης απόφασης που μόνο τα δικαστήρια μπορούν να εκδώσουν. Δυστυχώς και μέχρι τις δικαστικές αποφάσεις η άρνηση συμμετοχής σε ομάδες εργασίας συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Ποιος όμως θα αναλάβει την ευθύνη για την απόλυση ενός συναδέλφου ο οποίος δεν θα πειθαρχήσει;
Επίσης δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε δράσεις που καλούν συναδέλφους να παρανομήσουν υποσχόμενοι ένα νεφελώδες και αόριστο πλέγμα υποστήριξης. Ο όποιος αγώνας πρέπει να είναι δυναμικός συνεχής αλλά και ενωτικός και νόμιμος.
  Επειδή από την αρχή πρώτη μας προτεραιότητα είναι η συνοχή του κλάδου, η ενίσχυση της συμμετοχής, η προστασία των συναδέλφων και η διατύπωση απόψεων και προτάσεων με τη μέγιστη σοβαρότητα και ευθύνη δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στην δεύτερη άποψη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνουμε:   Να ορίσουν οι διευθυντές το σύνολο των συναδέλφων του συλλόγου διδασκόντων ως μέλη των  ομάδων εργασίας.


Αδέσμευτη Ομάδα Καθηγητών

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Πρόταση προς τη Γενική Συνέλευση της 14ης Μαρτίου



 Την πιο σημαντική στιγμή του οκτάμηνου αγώνα ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, ένα βήμα πριν την απόλυση των συναδέλφων, την ώρα που θα έπρεπε να είμαστε όλοι στους δρόμους, την χρονική περίοδο που θα έπρεπε ο αγώνας να είναι στο αποκορύφωμα είχαμε μια απεργία με δραματικά χαμηλή συμμετοχή.
   Τι έγινε και οι συνάδελφοι δεν ακολουθούν τις αποφάσεις του συνδικαλιστικού τους οργάνου; Φταίνε τα μικροπολιτικά παιχνίδια των παρατάξεων στην ΑΔΕΔΥ που αλλάζουν τις ημερομηνίες συνεχώς;  Φταίει ότι ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος; Φταίει ότι η διάρκεια της απεργίας ήταν μικρή; 
Δυστυχώς η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι όχι η τουλάχιστον όχι μόνο αυτά.
 Η αλήθεια είναι ότι οι συνάδελφοι δεν μπορούν, δεν θέλουν και δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα της απεργίας και μας το δείχνουν αυτό σε κάθε ευκαιρία. Τα ποσοστά συμμετοχής στις συνελεύσεις και στις απεργίες φθίνουν αντί να αυξάνονται όσο πλησιάζουμε προς τις 22 Μαρτίου.
  Ο χρόνος πέρασε η στιγμή της αλήθειας έφτασε για όλους μας και πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η αλήθεια είναι ότι σαν συνδικαλιστικό κίνημα με την γνωστή πρακτική και δράση:   καταφέραμε και απομαζικοποιήσαμε το κίνημα, τα ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες από 90% να τα κάνουμε 20%, για άλλη μια φορά απογοητεύσαμε τους συναδέλφους και τελικά εκτός από προτάσεις για απεργίες δεν κάνουμε τίποτα άλλο.  
Όποιο πλαίσιο δράσης υιοθετήσουμε πρέπει να έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Πρέπει να είναι διαρκείας, να μπορεί να αντέξει στο χρόνο
Πρέπει να είναι συνεχής, χωρίς διαλλείματα, χωρίς κενά, χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Πρέπει να απευθύνεται στην κοινωνία ώστε να επηρεάζει μεγάλο τμήμα πολιτών Πρέπει να είναι συγκεκριμένη με αιτήματα απλά και κατανοητά που να μπορούν να υποστηριχθούν από μεγάλο μέρος πολιτών.
Πρέπει να έχει στόχο και στρατηγική επίτευξης του στόχου αυτού.
Πρέπει να είναι ενωτική ώστε να μπορεί να απευθυνθεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και των συναδέλφων και να μην ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Μπορεί μια απεργία υπό τις παρούσες συνθήκες να συγκεντρώσει τα παραπάνω χαρακτηριστικά; Μάλλον όχι. Άλλη μια απεργία με χαμηλά ποσοστά η οποία προοδευτικά φθίνει, θα έδινε την εικόνα της ανοχής και αδυναμίας των συναδέλφων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική,  ενώ  στην πραγματικότητα πρέπει να αναδείξουμε την έντονη καθολική και μαζική αντίδραση.   Δεν μπορούμε πάντως να συνεχίσουμε να προτείνουμε λύσεις τις οποίες οι συνάδελφοι μαζικά αποδοκιμάζουν
Ας δώσουμε στους συναδέλφους την ευκαιρία να εκφραστούν με εναλλακτικές μορφές πάλης , οι οποίες με τις παρούσες συνθήκες μπορεί να είναι και πιο αποτελεσματικές.  Σίγουρα θα σκεφτείτε ότι αυτά τα έχουμε δοκιμάσει και απέτυχαν . Σωστά, αλλά μήπως και τις απεργίες δεν τις δοκιμάζουμε συνεχώς χωρίς επιτυχία;
Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι το οποίο θα μας κάνει να θεωρήσουμε ότι υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας στις επόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις . Ιδιαίτερα τα πολύ χαμηλά ποσοστά της απεργίας στις 12 Μαρτίου μας απογοητεύουν .
Η μικρή συμμετοχή δηλώνει ανοχή και μπορεί να ερμηνευτεί και ως αποδοχή
Επιπλέον δείχνει ότι οι συνάδελφοι μας γυρίζουν την πλάτη και δεν ακολουθούν τις αποφάσεις του σωματείου.   
Επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα . Τώρα τι κάνουμε;
Η απάντηση είναι : Ας κάνουμε λοιπόν κάτι, οτιδήποτε αρκεί να ξεσηκώσουμε τους συναδέλφους  , τους γονείς και τους μαθητές και να τους κάνουμε να συμμετέχουν .
Δεν έχουμε την μαγική λύση . Πιστεύουμε πως θα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση μαζική και αυτή η απάντηση όπως όλα δείχνουν δεν μπορεί να δοθεί μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις.
Για τους παραπάνω λόγους δεν μπορούμε να ψηφίσουμε την εισήγηση της ΟΛΜΕ.
Παράλληλα όμως αλλά ταυτόχρονα και υποστηρικτικά προτείνουμε τις παρακάτω δράσεις:

Πρόγραμμα δράσεων από Δευτέρα 17 Μαρτίου .

1. Στο σχόλασμα περνάμε όλοι από την Αγορά.
 Καθημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς . Η ιδέα είναι ότι φεύγοντας από τα σχολεία καθηγητές , γονείς και μαθητές περνάμε από την πλατεία , για λίγο, για να δώσουμε το παρόν στη διαμαρτυρία. Χωρίς πορείες , χωρίς να διαταράσσουμε την λειτουργία της πόλης. Η συγκεντρώσεις αυτές δεν θα έχουν χρονικό ορίζοντα και θα επαναλαμβάνονται καθημερινά για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί.  Κάθε μέρα θα έχει την ευθύνη της συγκέντρωσης και ένα ΕΠΑΛ το οποίο και θα αναλαμβάνει ένα δρώμενο (ομιλία, μουσική, θεατρικό κτλ) . μια ενδεικτική κατανομή θα μπορούσε να είναι π.χ. Δευτέρα 1ο ΕΠΑΛ , Τρίτη 2ο ΕΠΑΛ , Τετάρτη ΕΠΑΛ Ελευθερίου Βενιζέλου , Πέμπτη ΕΠΑΛ Ακρωτηρίου , Παρασκευή τα περιφερειακά ΕΠΑΛ .
2.   Συναυλία συμπαράστασης και διαμαρτυρίας
3.  Ενημέρωση :  Ραδιοφωνικό σποτ , συνέντευξη τύπου , παρουσία στα τοπικά ΜΜΕ  
4.  Αφιερώνω κάποιο από τον διδακτικό μου χρόνο στους συναδέλφους.
Δημιουργία από τους συναδέλφους σε διαθεσιμότητα φακέλου με κείμενα , φωτογραφίες , βίντεο κτλ. από όλο το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας και αποστολή στα σχολεία . Το παραπάνω υλικό να χρησιμοποιηθεί για συνεχείς δράσεις όπως συζητήσεις ,  προβολή βίντεο , δημιουργία τοίχου διαμαρτυρίας σε κάθε σχολείο και σε κεντρικό σημείο της πόλης στον οποίο θα αναρτώνται κείμενα , φωτογραφίες , σκίτσα κτλ.

 Τα παραπάνω αποτελούν αρχικές δράσεις οι οποίες μπορούν να διανθιστούν και να συμπληρωθούν


Αδέσμευτη Ομάδα Καθηγητών