Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Σκέψεις για τις διαθεσιμότητες των συναδέλφων





Σε ένα μήνα περίπου από σήμερα θα απολυθούν οι πρώτοι δημόσιοι υπάλληλοι μετά το 1911! Δυστυχώς ανάμεσα τους θα βρίσκονται και συνάδελφοι εκπαιδευτικοί οι οποίοι χωρίς προειδοποίηση , χωρίς αιτία , χωρίς πρόγραμμα , χωρίς σχέδιο πετάχτηκαν στον κάδο της διαθεσιμότητας με αόριστες υποσχέσεις για την διαδικασία της κινητικότητας η οποία επίσης χωρίς σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή.

Ίσως το τι έγινε να είναι λίγο πολύ γνωστό. Αυτό που εμείς θα θέλαμε να σχολιάσουμε είναι το τι δεν έγινε και κυρίως το τι θα έπρεπε , τι θα μπορούσε και τι πρέπει από εδώ και πέρα να γίνει.

Ο κλάδος οδηγήθηκε σε μια απεργία το Σεπτέμβριο η οποία αποσυμπίεσε την οργή, αποσυσπείρωσε και απογοήτευσε τους συναδέλφους και απαξίωσε περαιτέρω τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Εμείς είχαμε προειδοποιήσει για την φθίνουσα πορεία και προτείναμε  να περιμένουμε, να διατηρούμε το θέμα ψηλά, την αγωνιστικότητα ενεργή και να έχουμε συνεχώς δράσεις και εκδηλώσεις συμπαράστασης και διαμαρτυρίας διαμορφώνοντας παράλληλα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Δυστυχώς δικαιωθήκαμε.   
Τι έγινε όπως από εκεί και μετά;
Πέρασαν 5 μήνες και οι συνάδελφοι αφέθηκαν να παλεύουν μόνοι τους, το σωματείο σφύριζε αδιάφορα (ασχολήθηκε με εκλογές κλπ) και περιμέναμε όλοι την τελευταία στιγμή για να πούμε στους συναδέλφους ότι πρέπει να αγωνιστούμε για να μην απολυθεί κανείς !!!
Γιατί πέρασαν τόσοι μήνες χωρίς να κάνει κανείς τίποτα; 
Γιατί η ΟΛΜΕ, οι ΕΛΜΕ, οι παρατάξεις, τα κόμματα , όλοι όσοι
υπόσχονταν στους συναδέλφους μάχη και αγώνα δεν έκαναν τίποτα;
Γιατί να περιμένουμε όλοι την τελευταία στιγμή για να δώσουμε μάχη οπισθοφυλακής , να ξεχρεώσουμε την υποχρέωση και να αλληλοκατηγορηθούμε μετά μεταξύ μας για μικροπολιτικά παιχνίδια στην πλάτη των απολυμένων πλέον συναδέλφων.
Ε λοιπόν ΟΧΙ !
Δεν το δεχόμαστε. Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας . Ο καθένας προσωπικά. Ο αγώνας ξεκίνησε και η μάχη είναι καθημερινή.
Δεν ζητάμε ευθύνες από τα κόμματα και τις παρατάξεις γιατί  δεν περιμένουμε τίποτα το διαφορετικό.
Να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ο καθένας προσωπικά να αφυπνιστούμε και να συμμετάσχουμε στον αγώνα των συναδέλφων που είναι δικός μας αγώνας.
Ο δρόμος προς την όποια απεργία είναι ίσως σημαντικότερος από την απεργία αυτή καθαυτή. Δεν πρέπει να περιμένουμε την τελευταία στιγμή.
Να μην αφήσουμε άλλο χρόνο χαμένο.
Πρέπει να αναπληρώσουμε το έλλειμμα μηνών, τον μήνα που μένει.
Πρέπει να στηρίξουμε  όλοι μαζί τους συναδέλφους .
Πρέπει να δείξουμε στην κυβέρνηση (την κάθε κυβέρνηση) ότι δεν μπορεί να παίζει με ανθρώπους, δεν μπορεί να παίζει με το Δημόσιο σχολείο και τους δημόσιους λειτουργούς.

Τώρα παίζεται το παιχνίδι της κινητικότητας
Τώρα πρέπει να αναγκάσουμε την κυβέρνηση να βρει θέσεις για όλους
Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε την αλληλεγγύη μας και να συμπαρασταθούμε στους συναδέλφους. 

Ας καταστήσουμε σαφές ότι :
Θέλουμε πίσω τους συναδέλφους στα σχολεία και τους μαθητές στα θρανία τους. Θέλουμε να επαναλειτουργήσουν οι ειδικότητες στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ. Ζητάμε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους.
Απαιτούμε όμως να μην μείνει κανείς συνάδελφος χωρίς δουλειά.

Διαθέτω μια ώρα από το χρόνο μου
στηρίζω με την παρουσία μου τους συναδέλφους στις εκδηλώσεις

Όλοι μαζί στην εκδήλωση της Παρασκευής στην πλατεία της αγοράς
Είμαστε πολλοί , αν δείξουμε ότι είμαστε και αποφασισμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.


Αδέσμευτη Ομάδα Καθηγητών