Αγαπητοί συνάδελφοι,Με σκεπτικότητα και ανησυχία παρατηρούμε το φαινόμενο των μαθητικών καταλήψεων. Το να κλείνουν τα σχολεία δεν συνάδει με τη φύση τους και σαν πρακτική μάς βρίσκει, ξεκάθαρα, αντίθετους. Τα σχολεία δεν πρέπει να κλείνουν από κανένα, αλλά ούτε και να υπολειτουργούν (βλέπε ελλείψεις σε προσωπικό, ακόμα και λίγο πριν τα Χριστούγεννα).
Δεν είναι καθόλου παράξενο οι νέοι και νέες να αμφιβάλλουν, να κρίνουν, να αμφισβητούν, να αντιδρούν και να αγωνίζονται για κάτι καλύτερο. Είναι στη φύση της ηλικίας τους και αλλοίμονο στη νεολαία και στη κοινωνία, που δεν έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Όμως, όλα τα παραπάνω είναι αποτελεσματικά αν συνοδεύονται από γνώση, κριτική σκέψη και ανοιχτά μυαλά και το μόνο που μπορεί να βοηθήσει σε αυτό είναι το δημόσιο σχολείο, με τα καλά και τα στραβά του. Το σχολείο, λοιπόν, δεν πρέπει να κλείνει για κανένα λόγο!
Τα τελευταία 20 με 25 χρόνια οι καταλήψεις και τα κλειστά σχολεία έχουν γίνει συχνό φαινόμενο. Καταλήψεις για την πλάκα, καταλήψεις υποκινούμενες από κόμματα, για δημιουργία πολιτικών εντυπώσεων, καταλήψεις επενδυμένες με τον μανδύα της δημοκρατικότητας (ψηφίσαμε για την κατάληψη…).
Η κατάληψη είναι βία. Είναι άσκηση βίας στους μαθητές που δεν θέλουν να κλείσει το σχολείο, είναι άσκηση βίας στους καθηγητές που εργάζονται σε αυτό, και δεν δικαιολογείται με καμιά ψηφοφορία.
Χρέος μας είναι να διδάξουμε στους μαθητές μας, όχι μόνο απλές γνώσεις, αλλά και τον τρόπο να κρίνουν, να ακούν, να ανέχονται και να δέχονται το διαφορετικό, να παλεύουν, και να διεκδικούν, χωρίς, όμως, να τους χαϊδεύουμε τα αυτιά.
Ναι, οι μαθητές μας πηγαίνουν σχολείο και για να κοινωνικοποιούνται, δηλαδή να μπορούν να μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με άλλους ανθρώπους, ανήλικους και ενήλικους, σε ένα περιβάλλον που εγγυάται ότι θα μπορούν να ακουστούν ανεμπόδιστα. Τουλάχιστον, έτσι πρέπει να είναι ένα δημοκρατικό σχολείο!
Επομένως, κάθε προσπάθεια, εγχείρημα ή ιδεολογία που συσκοτίζει, απονευρώνει, πατρονάρει ή εμποδίζει τη σκέψη και την έκφραση των μαθητών μας θα πρέπει να μας βρίσκει όλους αντίθετους και εχθρικούς.
Οφείλουμε, λοιπόν, να είμαστε αρωγοί στην προσπάθεια κάθε μαθητή να εκφράσει τους προβληματισμούς του, ελεύθερα και δημοκρατικά, ανεξάρτητα αν το περιεχόμενο των προβληματισμών του μας βρίσκει σύμφωνους ή όχι.
Οι πρόσφατες καταλήψεις, με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, είναι σχεδόν βέβαιο ότι υποκινήθηκαν από ακραίες ομάδες. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα πρέπει να οδηγήσουν κανένα στο να χαρακτηρίσει ΟΛΟΥΣ τους συμμετέχοντες ως ακροδεξιούς και φασίστες. Τον φασισμό δεν τον πολεμάς με φασιστικά μέσα, όπως είναι η λοιδορία, η δυσφήμιση ή ο κοινωνικός στιγματισμός, γιατί τότε του μοιάζεις. Τα μέσα που χρησιμοποιεί κανείς φανερώνουν και το σκοπό του. Δεν θα χαρίσουμε τους μαθητές μας στη Χρυσή Αυγή και στον εθνικισμό, επειδή εξέφρασαν τους φόβους, τις ανησυχίες και την αγωνία τους για μια συμφωνία που, ούτως ή άλλως, διχάζει τον ελληνικό λαό!Καλούμε όλους να σκεφτούν γιατί οι διάφορες ομάδες ανεξαρτήτως χώρου και ιδεολογίας, προτιμούν κλειστά σχολεία και αφιονισμένους εφήβους στους δρόμους. Όλοι το ξέρουν ότι, το θυμικό των μαθητών μας είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να εκφραστεί, ακόμα και με βίαιο τρόπο, ειδικά όταν αυτό αγγίζει ευαίσθητες έννοιες που προκαλούν έντονα συναισθήματα, όπως ελευθερία, πατρίδα, φασισμός, ανεξαρτησία κλπ.
Αναρωτιόμαστε:
• Ένα κλειστό - ενίοτε και κατεστραμμένο - σχολείο είναι πιο πειστικό από ένα δημοσιευμένο κείμενο που εκφράζει όλα όσα οι μαθητές θέλουν να πουν ή να καταγγείλουν;
• Ένα κλειστό δημόσιο πρωινό σχολείο και ένα γεμάτο ιδιωτικό απογευματινό φροντιστήριο δεν μας προβληματίζουν για το πως βλέπει ο μέσος μαθητής τους αγώνες του;
• Η παντελής απουσία των γονιών από τις όποιες, ως τώρα, κινητοποιήσεις των μαθητών, δεν δείχνει ότι αντιμετωπίζουν τις επιλογές των παιδιών τους σαν παιδικά καπρίτσια, στα οποία, μάλιστα, απαιτούν από εμάς τους καθηγητές να λειτουργήσουμε κατασταλτικά;
• Γιατί οι σύλλογοι των διδασκόντων αντιμετωπίζουμε την, συχνά με αντιδημοκρατικό τρόπο, κατάληψη του χώρου εργασίας μας, με στωικότητα, σαν να πρόκειται για κάτι τόσο απλό, όπως το συνάχι, το οποίο σε δυό τρεις μέρες θα περάσει;
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Τίποτα καλό δεν μπορεί να συμβαίνει, εκεί που τα πράγματα δεν γίνονται με καλό τρόπο.
Όπως το μίσος πρέπει να αντιμετωπίζεται με περισσότερη αγάπη, έτσι και ο φασισμός πρέπει να αντιμετωπίζεται με περισσότερη δημοκρατία, και, σίγουρα, όχι με τα δικά του όπλα, δηλ το φόβο και τη βία.
Όπως η αγάπη για την πατρίδα δεν μπορεί να μονοπωλείται από κανένα το ίδιο και η ευαισθησία και η δημοκρατικότητα. Την αγάπη μας για την πατρίδα και την δημοκρατική μας ευαισθησία την μαρτυρούν οι πράξεις μας και όχι τα λόγια μας.
ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ