Δευτέρα 3 Μαΐου 2021

Ανακοίνωση για την εργατική Πρωτομαγιά

 



Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Παρά τα 135 χρόνια που μας χωρίζουν από την εξέγερση των εργατών του Σικάγο για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ζωής, φαίνεται ότι είναι απαραίτητη η διαρκής υπόμνηση εκείνου του αγώνα. Αυτό γιατί, από το 1886 που οι εργάτες των ΗΠΑ απαίτησαν συνθήκες εργασίας τέτοιες που να είναι συμβατές με την ανθρώπινη φύση και όχι με κάποιο δήθεν υποείδος, χρειάστηκαν πολλοί νέοι αγώνες για την επιβεβαίωση και την επανενεργοποίηση αυτών των κατακτήσεων.

Στις μέρες μας βλέπουμε μια απροκάλυπτη επίθεση σε κατακτήσεις του εργαζόμενου κόσμου, που θεωρούσαμε ότι είχαν εδραιωθεί. Τα τελευταία 30-40 χρόνια, με αποκορύφωμα την τελευταία οικονομική κρίση αλλά και την πανδημία, πολλές από τις κατακτήσεις αποψιλώνονται. Η εκτόξευση της ανεργίας σε δυσθεώρητα επίπεδα, η φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων και τα ελαστικά – μέχρι διάλυσης – ωράρια εργασίας, η θεσμοθέτηση ατομικών συμβάσεων εργασίας, όπου μπορεί πανεύκολα να εμφιλοχωρήσει η εργοδοτική αυθαιρεσία και ο εργασιακός εκβιασμός, η εκ των πραγμάτων κατάργηση της αργίας της Κυριακής για πολλούς κλάδους εργαζομένων, έφεραν και φέρνουν εκατομμύρια εργαζόμενους στις προ του 1886 συνθήκες. Ταυτόχρονα οι κοινωνικές σχέσεις δοκιμάζονται κι αυτές σε βαθμό που προσιδιάζουν σε εμπόλεμες καταστάσεις.

Από την άλλη, το συνδικαλιστικό κίνημα, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα περισσότερο, δείχνει να έχει χάσει τη δυναμική του και τη δυνατότητα να εμπνέει τους εργαζόμενους. Σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια, το συνδικαλιστικό κίνημα δρα και κινείται με τη νοοτροπία μιας άλλης εποχής, ενώ δεν έχει βρει τρόπο να δώσει απαντήσεις και να εμπνεύσει προς μια πορεία συλλογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων. Παράλληλα και στον σημερινό άνθρωπο έχει υποχωρήσει η ιδεολογική αντιμετώπιση των πραγμάτων, ενώ ο πολιτικός λόγος έχει χάσει την αξία του. Ενδιαφερόμαστε περισσότερο για την ατομική μας πρόοδο και λιγότερο για τη συλλογική, ξεχνώντας ότι αυτά τα δυο πάνε μαζί. Δρούμε περισσότερο ως καταναλωτές και λιγότερο ως πολίτες.

Η Ιστορία έχει διδάξει, ότι καμία εργασιακή κατάκτηση δεν έχει χαριστεί. Ό,τι έχει κερδηθεί μέχρι τώρα, κερδήθηκε μέσα από συλλογικούς αγώνες και πολλές φορές πληρώθηκε με αίμα. Aυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Χρέος κάθε εργαζομένου είναι να δει το ατομικό του συμφέρον μέσα από το συλλογικό, να δυναμώσει την φωνή των σωματείων του και να τα αλλάξει, μέσα από τη συμμετοχή του. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Από την άλλη, χρέος εμάς, των εκπαιδευτικών, δεν είναι μόνο να παλέψουμε μέσα από τα σωματεία μας για τα εργασιακά μας δικαιώματα, αλλά και να εμπνέουμε τους μαθητές μας προς μιαν άλλη βιωτή, ένα άλλο πρόταγμα βίου, που σίγουρα δεν είναι το «καταναλώνω, άρα υπάρχω», αλλά, επιτρέψτε μας την παραλλαγή του γνωστού Καρτεσιανού ρητού, «σκέφτομαι και σχετίζομαι, άρα υπάρχω». Να παλέψουμε για ένα σχολείο που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Θα προάγει την κριτική σκέψη και θα προετοιμάζει τους νέους ανθρώπους, ώστε να γίνουν οι ενεργοί πολίτες του αύριο. Να τους δείξουμε ότι η ζωή δεν είναι εύκολη, αλλά το ταξίδι μέσα σε αυτήν είναι ωραίο, ιδίως όταν στηρίζεται στη συλλογικότητα και στη συντροφικότητα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνθρωποι είναι έντονα. Προβλήματα που δεν τα είχαμε τόσο έντονα όταν εμείς ξεκινήσαμε τις ζωές μας. Υπάρχει τεράστια εργασιακή ανασφάλεια, μισθοί πείνας που δεν επιτρέπουν στους νέους να ονειρευτούν οικογένεια. Σε λίγα χρόνια θα είμαστε από τους πιο γερασμένους λαούς της Ευρώπης. Μετά από 200 χρόνια ανεξάρτητου(;) πολιτικού βίου στον τόπο μας βασιλεύει ακόμα η αναξιοκρατία και δυστυχώς προστίθενται και άλλα προβλήματα, με το σοβαρότερο να είναι η κλιματική αλλαγή.

Χρέος του εργατικού κινήματος είναι η διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας, αμοιβής, υγείας και διασφάλισης του απαραίτητου ελεύθερου χρόνου, για να μπορούν οι εργαζόμενοι να πραγματώνουν τον σκοπό της ύπαρξης, που δεν είναι άλλος από το «κοινωνείν».

Η απαίτηση των καιρών είναι οι εργαζόμενοι να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε απλά όντα παραγωγής και κατανάλωσης, όπως δυστυχώς μοιάζει σε μεγάλο βαθμό να έχουμε γίνει, αλλά πρόσωπα, που καλούμαστε να αυτοπραγματωθούμε μέσα σε κοινωνίες, επίσης ελεύθερων προσώπων. Το σύνθημα «δεν ζω για να δουλεύω, αλλά δουλεύω για να ζω» παραμένει επίκαιρο, αλλά ίσως χρειάζεται πια μία πιο διεισδυτική προσέγγιση. Αυτό γιατί με τον όρο «ζω», ο καθένας από εμάς ίσως εννοεί διαφορετικά πράγματα. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής προτάσσει την κατανάλωση ως μέσο αυτοπραγμάτωσης. Η αξία μου ως άτομο έχει καταντήσει να είναι ευθέως ανάλογη της αγοραστικής μου δύναμης.

Ως εργατικό κίνημα έχουμε υποχρέωση και καθήκον να μην επιτρέψουμε αυτή η ρήξη στον κοινωνικό και εργασιακό ιστό να γίνει ο κανόνας. Διαρκής μέριμνά μας πρέπει να είναι η επαγρύπνηση και η διεκδίκηση συνθηκών εργασίας και ζωής τέτοιων που να είναι συμβατές με την ανθρώπινη φύση, αλλά και την εποχή μας.

Κανένα κράτος δεν έχει ψυχή από μόνο του αλλά έχει την «ψυχή» που του δίνουν οι κοινωνίες των πολιτών που το απαρτίζουν. Αν εμείς έχουμε καταδικάσει τον εαυτό μας στον ζωώδη καταναλωτισμό και την άγνοια, τότε και το κράτος θα μας φέρεται σαν να είμαστε κάτι λιγότερο από άνθρωποι. Απόδειξη αυτού είναι η έξαρση της κρατικής βίας παγκοσμίως.

Όμως οι σχέσεις θέλουν αμοιβαιότητα και έχουν ευθύνη. Το ατομικό ή συντεχνιακό καλό δεν μπορεί να υπερβαίνει το κοινό καλό, ενώ, αντίστροφα, το κοινό καλό συνοδεύεται πάντα και από το ατομικό.

Φέτος, ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς μετακυλίεται για τις 4 και τις 6 Μαΐου, λόγω της σύμπτωσής του με το Μ. Σάββατο, ώστε να εορταστεί με τον τρόπο που της αξίζει, χωρίς να αφομοιωθεί από τη μεγάλη χριστιανική γιορτή του Μ. Σαββάτου και του Πάσχα.

Η ημερομηνία εορτασμού της επετείου μετατοπίζεται, όχι, όμως, το πνεύμα της επετείου.

Ενώνουμε την φωνή μας με τους εργαζόμενους του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα και μαζί παλεύουμε για: Εργασιακά δικαιώματα για όλους - Αμοιβές που εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους - Συλλογικές συμβάσεις εργασίας - Δημόσιο σύστημα υγείας - Κοινωνική πολιτική - Κοινωνική ασφάλιση - Καταπολέμηση της ανεργίας - Μέτρα για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ