Την πιο σημαντική στιγμή του οκτάμηνου αγώνα
ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, ένα βήμα πριν την απόλυση των
συναδέλφων, την ώρα που θα έπρεπε να είμαστε όλοι στους δρόμους, την χρονική
περίοδο που θα έπρεπε ο αγώνας να είναι στο αποκορύφωμα είχαμε μια απεργία με δραματικά
χαμηλή συμμετοχή.
Τι έγινε και οι συνάδελφοι δεν ακολουθούν τις αποφάσεις του
συνδικαλιστικού τους οργάνου; Φταίνε τα μικροπολιτικά παιχνίδια των παρατάξεων
στην ΑΔΕΔΥ που αλλάζουν τις ημερομηνίες συνεχώς; Φταίει ότι ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος;
Φταίει ότι η διάρκεια της απεργίας ήταν μικρή;
Δυστυχώς η απάντηση σε όλα τα
παραπάνω είναι όχι η τουλάχιστον όχι μόνο αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι οι συνάδελφοι δεν μπορούν,
δεν θέλουν και δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα της απεργίας και μας το
δείχνουν αυτό σε κάθε ευκαιρία. Τα ποσοστά συμμετοχής στις συνελεύσεις και στις
απεργίες φθίνουν αντί να αυξάνονται όσο πλησιάζουμε προς τις 22 Μαρτίου.
Ο χρόνος πέρασε η στιγμή της αλήθειας έφτασε για όλους μας και πρέπει να
πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η αλήθεια είναι ότι σαν συνδικαλιστικό
κίνημα με την γνωστή πρακτική και δράση:
καταφέραμε και απομαζικοποιήσαμε
το κίνημα, τα ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες από 90% να τα κάνουμε 20%, για
άλλη μια φορά απογοητεύσαμε τους συναδέλφους και τελικά εκτός από προτάσεις για
απεργίες δεν κάνουμε τίποτα άλλο.
Όποιο πλαίσιο δράσης υιοθετήσουμε
πρέπει να έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Πρέπει να είναι διαρκείας, να μπορεί να αντέξει στο χρόνο
Πρέπει να είναι συνεχής, χωρίς διαλλείματα, χωρίς κενά,
χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Πρέπει να απευθύνεται στην κοινωνία ώστε να επηρεάζει μεγάλο τμήμα πολιτών
Πρέπει να είναι συγκεκριμένη με
αιτήματα απλά και κατανοητά που να μπορούν να υποστηριχθούν από μεγάλο μέρος
πολιτών.
Πρέπει να έχει στόχο και στρατηγική επίτευξης του
στόχου αυτού.
Πρέπει να είναι ενωτική ώστε να μπορεί να απευθυνθεί σε
μεγάλο μέρος της κοινωνίας και των συναδέλφων και να μην ενεργοποιεί τον
κοινωνικό αυτοματισμό.
Μπορεί μια απεργία υπό τις
παρούσες συνθήκες να συγκεντρώσει τα παραπάνω χαρακτηριστικά; Μάλλον όχι. Άλλη
μια απεργία με χαμηλά ποσοστά η οποία προοδευτικά φθίνει, θα έδινε την εικόνα
της ανοχής και αδυναμίας των συναδέλφων απέναντι στην κυβερνητική
πολιτική, ενώ στην πραγματικότητα πρέπει να αναδείξουμε την
έντονη καθολική και μαζική αντίδραση. Δεν
μπορούμε πάντως να συνεχίσουμε να προτείνουμε λύσεις τις οποίες οι συνάδελφοι
μαζικά αποδοκιμάζουν
Ας δώσουμε στους συναδέλφους την
ευκαιρία να εκφραστούν με εναλλακτικές μορφές πάλης , οι οποίες με τις παρούσες
συνθήκες μπορεί να είναι και πιο αποτελεσματικές. Σίγουρα θα σκεφτείτε ότι αυτά τα έχουμε
δοκιμάσει και απέτυχαν . Σωστά, αλλά μήπως και τις απεργίες δεν τις δοκιμάζουμε
συνεχώς χωρίς επιτυχία;
Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι το
οποίο θα μας κάνει να θεωρήσουμε ότι υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας στις επόμενες
απεργιακές κινητοποιήσεις . Ιδιαίτερα τα πολύ χαμηλά ποσοστά της απεργίας στις
12 Μαρτίου μας απογοητεύουν .
Η μικρή συμμετοχή δηλώνει
ανοχή και μπορεί να ερμηνευτεί και ως αποδοχή
Επιπλέον δείχνει ότι οι
συνάδελφοι μας γυρίζουν την πλάτη και δεν ακολουθούν τις αποφάσεις του
σωματείου.
Επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα
. Τώρα τι κάνουμε;
Η απάντηση είναι : Ας κάνουμε
λοιπόν κάτι, οτιδήποτε αρκεί να ξεσηκώσουμε τους συναδέλφους , τους γονείς και τους μαθητές και να τους
κάνουμε να συμμετέχουν .
Δεν έχουμε την μαγική λύση . Πιστεύουμε
πως θα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση μαζική και αυτή η απάντηση όπως όλα
δείχνουν δεν μπορεί να δοθεί μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις.
Για τους παραπάνω λόγους δεν
μπορούμε να ψηφίσουμε την εισήγηση της ΟΛΜΕ.
Παράλληλα όμως αλλά ταυτόχρονα
και υποστηρικτικά προτείνουμε τις παρακάτω δράσεις:
Πρόγραμμα δράσεων από Δευτέρα 17
Μαρτίου .
1. Στο σχόλασμα περνάμε όλοι
από την Αγορά.
Καθημερινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην
πλατεία Δημοτικής Αγοράς . Η ιδέα είναι ότι φεύγοντας από τα σχολεία καθηγητές
, γονείς και μαθητές περνάμε από την πλατεία , για λίγο, για να δώσουμε το
παρόν στη διαμαρτυρία. Χωρίς πορείες , χωρίς να διαταράσσουμε την λειτουργία
της πόλης. Η συγκεντρώσεις αυτές δεν θα έχουν χρονικό ορίζοντα και θα
επαναλαμβάνονται καθημερινά για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί. Κάθε μέρα θα έχει την ευθύνη της συγκέντρωσης
και ένα ΕΠΑΛ το οποίο και θα αναλαμβάνει ένα δρώμενο (ομιλία, μουσική, θεατρικό
κτλ) . μια ενδεικτική κατανομή θα μπορούσε να είναι π.χ. Δευτέρα 1ο
ΕΠΑΛ , Τρίτη 2ο ΕΠΑΛ , Τετάρτη ΕΠΑΛ Ελευθερίου Βενιζέλου , Πέμπτη
ΕΠΑΛ Ακρωτηρίου , Παρασκευή τα περιφερειακά ΕΠΑΛ .
2. Συναυλία συμπαράστασης και
διαμαρτυρίας
3. Ενημέρωση : Ραδιοφωνικό σποτ , συνέντευξη τύπου , παρουσία
στα τοπικά ΜΜΕ
4. Αφιερώνω κάποιο από τον διδακτικό μου
χρόνο στους συναδέλφους.
Δημιουργία από τους συναδέλφους
σε διαθεσιμότητα φακέλου με κείμενα , φωτογραφίες , βίντεο κτλ. από όλο το
οκτάμηνο της διαθεσιμότητας και αποστολή στα σχολεία . Το παραπάνω υλικό να
χρησιμοποιηθεί για συνεχείς δράσεις όπως συζητήσεις , προβολή βίντεο , δημιουργία τοίχου
διαμαρτυρίας σε κάθε σχολείο και σε κεντρικό σημείο της πόλης στον οποίο θα αναρτώνται
κείμενα , φωτογραφίες , σκίτσα κτλ.
Τα παραπάνω αποτελούν αρχικές δράσεις οι
οποίες μπορούν να διανθιστούν και να συμπληρωθούν
Αδέσμευτη
Ομάδα Καθηγητών